ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ
ਭਾਂਵੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਓਹਦੇ ਨੂਰ ਡੁਲ੍ਹੇ, ਰੂਹ ਮਰੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ

ਹਰ ਇੱਕ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਚ ਬਿਨਾ ਖੋਲ੍ਹੇ ਹੀ ਤਾਕ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਬਿਨਾ ਛੇਕ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਝਾਕ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਪਰ ਓਹਦੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਝਾਕਣ ਦੀ ਇੱਕ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ
ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ

ਜੋ ਕਾਗਜ਼ ਸ਼ਾਇਰ ਹੱਥ ਆ ਜਾਵੇ, ਪਰਿੰਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ
ਇਸ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਹਰ ਪੱਤਾ ਵੀ ਫਿਰ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ
ਓਹਦੀ ਡਾਇਰੀ ਹੁੰਦੀ ਓਹਦੀ ਰੂਹ, ਨਾ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ
ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ

ਬਸ ਪੰਨਿਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਮੁਤਾਸਿਫ਼(ਦੁੱਖ) ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਨਹੀਂ
ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਮੁਸਕੁਰਾ ਲੈਂਦਾ, ਪਰ ਇੱਕਲਾ ਹੱਸਦਾ ਨਹੀਂ
ਪਿਰੋਏ ਲਫ਼ਜਾਂ ਦੀ ਚਾਦਰ ਹੀ ਓਹਦੀ ਕਮੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ
ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ

ਨਾ ਓਹਦੇ ਵਰਗਾ ਇਸ਼ਕ ਹੀ ਕੋਈ ਕਰ ਸਕਦਾ ਏ
ਨਾ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਜ਼ਖਮ ਹੀ ਕੋਈ ਭਰ ਸਕਦਾ ਏ
ਪਰ ਓਹਦੀ ਫੱਬਤ ਓਹਦੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚ ਨਾਚੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ
ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ

ਉਹ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਕਹਿ ਜਾਂਦਾ ਜੋ ਹਰ ਦਿੱਲ ਬੋਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ
ਹਰ ਸ਼ਾਇਰ ਹੋਰਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਹੀ ਕੁਝ ਟੋਹਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ
ਇਸੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਸਜਾਏ ਨਗ਼ਮ, ਜਿਵੇਂ ਕਸ਼ਨੀਜ਼(ਧਨੀਆ) ਹੁੰਦੀ ਏ
ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ

ਉਹ ਅੰਤ ਤਕ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਨੂੰ ਸਵਾਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ
ਆਪਣੇ ਛੱਡ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਹੰਜੂ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਤੇ ਉਤਾਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ
ਓਹਦੀ ਅੱਖੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਰੂਹ ਹੀ ਪਾਕੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ
ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ

ਓਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਰੱਖ ਵਿੱਚ ਓਹਦੇ ਹੰਜੂ ਲੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਓਹਦੇ ਲੁਤਫ਼ ਤੇ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਓਹਨੂੰ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਕਲਮ ਸੁਚੜਾ ਤਾਬੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ
ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ

ਓਹਦੇ ਮੁੱਖੜੇ ਤੇ ਸਦਾ ਚੁੱਪੀ ਹੁੰਦੀ ਏ ਫਕੀਰਾਂ ਵਰਗੀ
ਹਰ ਹਰਫ਼ ਦੀ ਗਿਹਰਾਈ ਹੁੰਦੀ ਤਕਰੀਰਾਂ ਵਰਗੀ
ਖ਼ਮ ਸਹਿ ਸਹਿ ਕੇ ਹੀ ਓਹਦੀ ਮੂਰਤ ਖਮੀਜ਼(ਤਰਾਸ਼) ਹੁੰਦੀ ਏ
ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ

ਡਿਗਦੇ ਪੱਤੇ ਦੀ ਖੜਕ, ਫੁੱਲ ਭੌਰੇ ਦੀ ਮੜਕ ਵੀ ਸੁਣ ਲੈਂਦਾ ਏ
ਪਰ ਕਾਵਾਂ ਦੀ ਕਾਂ ਕਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਚੁੱਪ ਬਹਿੰਦਾ ਏ
ਜਿਵੇ ਦਿੱਲ ਚੋਂ ਨਿੱਕਲੀ ਹਰ ਗੱਲ ਹੀ ਲਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ
ਉਂਵੇ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਹਰ ਨਗ਼ਮ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਏ